Vanmorgen om kwart voor zes werden we gewekt door het hotel en onze eigen telefoons. Ook hier weer onrustig geslapen. Je neemt afscheid van een kostbare periode, die je niet zo maar achter je laat. Er stond een mailtje van Diane of we niet nog een dag in Amsterdam konden blijven, maar achteraf hoefde dat toch niet. Gelukkig maar. We hebben geen schone kleren meer bij ons en het voelt ook niet lekker. Om zeven uur met een taxi naar het vliegveld Het is niet groot, maar behoorlijk druk. We staan als eerste bij de incheckbalie, zodat we keuze hebben om te zitten waar het voor Wiel makkelijk is met zijn lange benen. Het wordt de nooduitgang. Als ons wordt uitgelegd dat wij verantwoordelijk zijn voor het openen van het noodluik wordt het hem wit om de ogen. Hij zal nooit met plezier in een vliegtuig stappen, hoewel we voor het eerst geen tabletjes of kalmerende druppels bij ons hadden. Maar hij heeft zich kranig gehouden. Moest alleen niet tegen hem praten en dat terwijl het daarboven zo mooi was. De wolkenvelden waren hoog en grillig met prachtige vormen. Soms herkende je er figuren of dieren in, zoals een beer met een klein beertje in de armen, of een mensenhoofd. Wiel is beslist niet te bewegen ernaar te kijken. Toch vliegt de tijd om. Ik speel een spelletje op de computer tussendoor en Wiel zit met gesloten ogen naast me. Om kwart over twaalf landen we op Schiphol. Eerst maar eens wat broodjes gehaald en wat te drinken voor onderweg. We nemen de trein en moeten in Utrecht overstappen, maar als we dat gelijk doen komen we te vroeg aan en dat zal niet op prijs gesteld worden.
Tijdens het wachten in Utrecht eten we de restje van de broodjes van Schiphol op in een hoekje waar iemand nauwelijks oog voor ons heeft, maar wij zien iedereen en het is enig om mensen te kijken. Je af te vragen;, waar ga je naar toe? Is het voor je werk of voor je plezier dat je de trein pakt? Wat zou ik velen graag even fotograferen, niet om te bespotten, maar om wat ze uitstralen en uitdragen.
Om acht over half drie pakken we de trein naar huis. Het voelt heerlijk aan om thuis te komen, maar verdrietig om wat we achter laten. Onze thuiskomst is hartverwarmend. Zowel Wiel als mijn kinderen waren in mijn huis aanwezig. Mijn meisjes hadden heerlijk spaghetti gekookt en later is er nog friet bijgehaald, zodat ieder voldoende te eten had. Tijdens het eten krijgen wij een achthoekig glas op voet aangeboden met de volgende tekst:
Maus Sturmer & Wiel Palm
Landgraaf – Santigao 2395 km.
Een geweldige prestatie
Het is laat geworden en het enige waar we nog aan denken is slapen. Dat doen we tot acht uur aan een stuk door vanmorgen. Het is nogal dubbel. Je mist de routine van de laatste weken, je mist ook de routine van je leven van voor deze reis. Je moet je weg weer zien te vinden. Je bent blij thuis te zijn, maar ik mis ook het avontuur. Wiel heeft dat minder dan ik.
De ervaring van deze reis zal zeker nog heel lang doorwerken, misschien de rest van ons leven. Er zullen dingen anders en waarschijnlijk beter zijn dan voorheen. We hebben lessen geleerd onderweg die we de rest van ons leven zullen gebruiken op weg een ander en beter mens te zijn dan voorheen.
![]()
De weg naar Santiago als wandelaar of fietser geeft saamhorigheid tussen mensen uit heel de wereld. Bijna alle naties lopen of fietsen. Praten met elkaar. Luisteren belangstellend, met respect en begrip naar elkaars verhalen. Er is vriendelijkheid, openheid en vrijheid. Als de hele wereld dit respect, deze vriendelijkheid behulpzaamheid naar en voor elkaar, op zou brengen, zouden we in een wereld van vrede leven. Het zal altijd een wens blijven, maar in deze kleine wereld, waarin we allemaal hetzelfde doel hebben, Santiago bereiken, is dit streven geen wens, maar werkelijkheid geworden. Een wens die ik uit wil spreken voor elk volk, elk werelddeel elke stad of dorp. Verdraagzaamheid, liefde, begrip en respect voor elkaar. Het is de basis van ons bestaan. Wij hebben ervaren dat al deze onderdelen ons samen rijker heeft gemaakt.
Dit blog blijft op internet staan in de hoop dat anderen iets kunnen gebruiken van onze ervaring met de elektrische fietsen naar Santiago te rijden. Niemand hoeft het hele traject te rijden, in wezen mag je 300 km. rijden, dan krijg je al je Compostella. Maar ik moet erbij zeggen dat dit wel de zwaarste zijn. Zelf had ik geen kilometer van die 2395 km. willen missen.
Met dank aan alle sponsors die deze reis voor mij mogelijk hebben gemaakt. Dank ook aan allen die ons onderweg steeds weer hebben gesteund, mailtjes gestuurd en een steuntje in de rug gaven. Niet iedereen reageerde op het blog, maar velen via de mail. Het gaf ons kracht om door te gaan. Dank aan allen die ons onderweg de weg hebben gewezen, een stukje meereden zoals Enrique en vele andere onbekenden. Dank aan de mensen die ons gastvrijheid verleenden, een bemoedigend woord gaven en dank aan allen die ik misschien vergeten ben te noemen op dit moment.
Maus Sturmer & Wiel Palm
![]()
Plezier in Santiago
