Na een paar stevige klimmen tussen de 6 en 7% ontmoeten we Inigo en Frans uit Nijmegen en Culemborg, twee broers die samen de route rijden. We hebben zo’n leuk gesprek dat we besluiten in het dorp Albillos samen koffie te drinken. De ontvangst hier was enig. Bij de koffie en thee kregen we cake en even later bracht ze ons nog een schaaltje. Inmiddels waren we toe een tweede kop en nu kregen we ook nog toast met omelet van de vrouw. Als afscheid neem ik foto’s van de beide mannen en van de eigenaresse van het cafeetje, die een Roemeense blijkt te zijn. Een klein dorp en een grote geefster. We hadden zoveel te bepraten met ons vieren dat we samen anderhalf uur hebben doorgebracht. Frans, met baard op de foto, sponsort met zijn reis een priester die gratis maaltijden verstrekt aan kinderen en oude van dagen. Wij geven beiden ook een bedragje mee. Als hij thuis komt verdubbeld Frans het bedrag en maakt dat over naar die priester in Colombia. 
Nadat we waren weggereden uit Albillos hebben we niets meer gezien of gehoord van Frans en Inigo. Volgens twee andere fietsers waren ze elkaar kwijt geraakt tijdens het zoeken van een bakker. Ook wij hadden het probleem geen bakker te kunnen vinden. De lunch bestaat dus alleen maar uit twee toetjes, twee bananen en nectarines. Het blijkt in al die kleine dorpjes te ontbreken aan welke vorm van eten dan ook. Gelukkig dat we dit nog hadden vandaag en een dagje met minder is niet erg, maar zijn toch blij als we direct eten kunnen krijgen.
Om 15.15, we hebben 40.51 km. gereden, lezen we op een bord dat we nog 514 km. moeten rijden naar Santiago. Na 49,5 km. begeeft mijn kilometerteller het. Gelukkig doet die van Wiel het weer en kunnen we toch aflezen wat we hebben gereden. Om 16.45 vinden we een kleine Refugio Het is de tweede. De eerste was al vol. We zitten nu op het dorpspleintje te schrijven, met naast ons de dorpsbewoners die zitten te kaarten en allemaal wel op de foto wilden. Ook Wiel gaat er tussen zitten, alsof hij alles van het kaartspel begrijpt Nee dus.
Op het dorpspleintje heeft Wiel gelukkig een onbeveiligde wifiverbinding gevonden, waardoor we toch proberen alles op internet te zetten. Misschien dat de foto’s niet lukken, maar dat merken jullie wel. Ondertussen gaat het naast ons heet toe tussen de mannelijke dorpsbewoners en hun kaarspel. We zitten onder een grote boom en genieten van de sfeer en intimiteit van het pleintje. Aan de andere kant zijn de bewoners van een bejaardencentrum allemaal tegenover het tehuis op een stoel bij elkaar gezet om gezellig te kletsen. Het is heel moeilijk de sfeer weer te geven die we hier proeven, maar je voelt je een met de bewoners.
Het is allemaal een beetje gehaast gegaan, omdat er nergens internet is te vinden. Toch weet Wiel op gegeven moment een onbeschermd net te vinden en gooit alles op internet, zonder de aanvulling die ik later heb gemaakt. Want over de weg van vandaag is nauwelijks wat geschreven, behalve dat er een aantal flinke klimmen in zaten. De natuur is prachtig en totaal anders dan voorheen. De grond bestaat uit witte kalsteen en overal liggen onderweg muren van dit steen opgestapeld, waar het plaats heeft gemaakt voor lansbouw. Door al die verschillende kleuren in het landschap is het een boeiend gezicht en heerlijk om doorheen te rijden. Op de weg naar San Anton rijden we onder bogen van een ruien door. Het is een vroegere abdij uit de 12e tot 14e eeuw. Het ziet er schitterend uit om doorheen te rijden. Vanaf hier rijden we zo’n 8 km.door een dal welk bestaat uit een laan van bomen.
Gereden kilometers 55.10 gereden uren 7.15 Gemiddelde snelheid … km.p. uur.
Het is vandaag een schatting. De metertjes liggen op de kamer, morgen weer preciezer.
mooi verslag, nog 500 km.oke dan . appeltje eitje toch!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenslaap lekker morgen gezond weer op
dikke kussen en lieve groetjes vanuit Groningen
leuk als je zo opgenomen wordt door de mensen dat je je er dan een mee kunt voelen. succes voor morgen. ben benieuwd.
BeantwoordenVerwijderenkusjes
Diane