Dag 42 25-06-2011 van Triacastela naar Portomarin. 350 mt.

Weer een onrustige nacht gehad. We lagen op een zaaltje met 5 personen, waarvan 4 mannen. Kun je je het concert van vannacht voorstellen? Wiel gaf de toon aan en de een na de ander snurkte voort op zijn gezang. Een concert in de concertzaal is er niets bij. En dan vertelde Wiel vanmorgen nog hoe onrustig hij had geslapen!!!!!!!!!

De eerste wandelaar vertrekt al om 6 uur, terwijl de rest van ons fietser is en iets meer tijd neemt. Zoals gewoonlijk zijn wij de laatsten. Hebben we in ieder geval de badkamer voor onszelf. Om 20 over 8 vertrekken we. Het is weer een zware dag van klimmen en dalen. De temperatuur is bij vertrek rond de 15 graden, we hebben beiden truien en jassen over elkaar aan. Pas tegen elf uur is de temperatuur opgelopen tot 25 graden. We beginnen met een stevige klim, daarna weer dalen en zo gaat het de hele dag door. Heel vermoeiend.

In Samos had ik graag even de tijd genomen om te fotograferen. Er waren een paar mooie gebouwen en een prachtig beeld van St, Jacob. Er  komen echter twee Hollandse vrouwen uit een zijstraatje rijden, Helga en Marie-Louise uit Breda. We raken in gesprek tijdens het fietsen en eigenlijk heb ik niet de moed om te zeggen dat ik hier even wilde blijven. Eigen schuld, ik had mijn mond open kunnen doen. Wiel zei dat later ook nog, dat ik het even had moeten zeggen.

Om 9.45 komen we aan in Sarria, helemaal koud door de lange afdaling. Op een terrasje in de zon worden we weer warm. Hier ontmoeten we een Camino wandelaar met een ezel. Als je ziet hoe sterk de band is tussen beiden, raak je helemaal ontroerd. Zij zijn lopend vanaf Vise in Frankrijk naar hier gekomen. In herbergen worden ze niet toegelaten, op campings wel. De ezel draagt een dubbele tas met bagage, de baas een rugzak. Rond kwart over elf wordt het al heel warm. In Paradela is het weer een terrasje pakken. Het lijkt vandaag zwaarder met klimmen dan gisteren. Dat komt door de vele afdalingen en dan weer sterk omhoog met stijgingen van 7,  8% en zelfs 10%. Tijdens ons drankje komt er een Hollands stel aan op de tandem, met een bagagewagentje er achter. Ze komen gezellig bij ons zitten. Een paar dagen geleden waren ze gevallen door een lekke band en hadden flinke schaafwonden. Het maakt dat Wiel me nog eens extra op het hart drukt voorzichtiger te zijn met de afdalingen. Ik rij nogal eens te hard volgens hem. Om me te pushen zegt hij dan: ‘denk je ook aan mij?’ Nu ik de diepe schaafwonden van de anderen zie, ben ik de rest van de dag toch voorzichtiger in de afdalingen. Zij moeten heel veel pijn gehad hebben.

Even voor het dorp Castro rijden we langs een parkeerplaats met een grote schelp. Ik wil zien wat er achter zit. Het blijkt een bron te zijn met heerlijk fris water. Dit keer voor automobilisten en fietsers, want wandelaars zien we hier nauwelijks. Die lopen een andere route. In Spanje staan langs de wandelroutes overal van deze natuurlijk bronnen om hun veldflessen bij te vullen. Het is heerlijk koel water en ik drink er gretig van.

De wandelaars komen hier hoogstens in taxi’s langsrijden. Soms zien we ze ook liften en dat zijn er meer dan we dachten. In Rochelle had een medewerker ons verteld dat 30% van de wandelaars niet de hele route liepen, maar zich met bus of auto zich onderweg lieten vervoeren. We konden ons niet voorstellen dat 30% oneerlijk is, maar een enkele keer zijn we wel verbaasd dat de wandelaar van dagen geleden ineens bij ons in de plaats opduikt, terwijl zij toch echt geen 50 of 60 km. per dag kunnen lopen. Gelukkig zijn de meesten wel eerlijk.

Het is half twee als we aankomen in Portomarin. Het is inmiddels bloedheet. 35 graden in de schaduw. Eerlijk is eerlijk, dit hebben we liever dan de regen in Holland. Er is geen wind en zelfs op de fiets is het niet meer te harden. We maken eerst foto’s. Oorspronkelijk is hier een stuwmeer, maar er loopt alleen een mager riviertje door het dal. Van het vroegere dorp, welk in het dal heeft gelegen waar nu het meer hoort te zijn, zijn de mooie gebouwen, zoals de kerk en 2 paleizen steen voor steen afgebroken en hoger op de berg opnieuw opgebouwd. In het riviertje zie je nog fundamenten van het oude dorp. Er is ook nog een mooi kapelletje, maar in het dorp wandelen is er niet bij, veel te heet. Misschien vanavond. Zelfs binnen in de pizzeria, waar we een mooie kamer hebben is de warmte om te snijden. Het beste kun je gewoon op bed gaan liggen en niets doen, maar dan komt er natuurlijk ook geen verhaal.


Morgen wordt het weer een zware dag met een klim van 12 km. Er is opnieuw een stuk bij van 10%. We kunnen onze buiken vast nat maken. Als je vraagt of dit alles de moeite waard is, moeten we beiden zeggen: JA, dat is het zeker. De ervaring die we nu opgedaan hebben kan niemand je ooit meer afnemen. Het gevoel van spanning, van interesse in al het nieuwe ontdekken en het tegen jezelf aanlopen. Het is het dik waard. Je leert jezelf en elkaar kennen op een manier die je niet over kunt brengen op papier. Je bent helemaal op elkaar aangewezen, moet vertrouwen hebben dat de een de ander in slechte dagen opvangt en er mee om kan gaan. Ik kan echt zeggen dat wij er beiden bij hebben gewonnen.

Gereden kilometers  46.16   gereden uren  5.40    Gemiddelde snelheid  16.55  km.p. uur.