Dag 45 28-06-2011 Santiago dag 1.

Achter dit St. Jacobsbeeld loopt iedereen langs om het vast te houden, te kussen en/of te omhelzen

Na een gezellige avond buiten op het terras, kwam ik opnieuw niet in slaap. Ook Wiel was steeds wakker tijdens zijn snurk en pufgeluidjes of doodse stilte momentjes. Toen het op slapen aankwam werd het heel benauwd in de kleine kamer. Een tweede probleem bleek tijdens de rustperiode van Wiel, het bed te zijn. Zijn voeten staken helemaal buiten boord. Een 1.80 bed voor iemand van 1.93mt is natuurlijk niet bevorderlijk voor je nachtrust. Neem daarnaast ook nog alle indrukken van vandaag. Het gevoel van supertrots zijn, van eenheid en delen, dat alles maakt dat je niet in slaap kan komen. De warmte en benauwdheid in de kamer werkte daar niet echt aan mee. Voor zijn voeten vond Wiel een oplossing. Een laag tafeltje werd aan het voeteneind gezet. Een extra deken er op en het bed was verlengd. We moesten er maar niet bij stilstaan hoe het zou gaan als hij er ’s nachts uit zou moeten, want er was geen loopruimte meer en de enige oplossing was dan letterlijk over me heen kruipen.

Ik kreeg het echter steeds benauwder. Het raam was aan het voeteneind en daar werd het  koeler, maar niet aan het hoofdeinde. Om half drie vannacht, Wiel was eindelijk onder zeil, ben ik met mijn hoofd aan het voeteneind gaan liggen en uiteindelijk toch in slaap gevallen.

Vanmorgen om tien over zeven voel ik gekriebel aan mijn voeten. Jammer, ze worden niet wakker gekust, was wel leuk geweest, maar dit was ook aardig. En terwijl ik op bed mijn eerste belevenissen van de nacht opschrijf, ligt iemand heel breed en dwars over mijn stuk bed, te genieten. Het is sterk afgekoeld buiten, een grijze lucht en heiig.

Het wierookvat wordt heen en weer gezwaaid

Het eerste wat we deden was de computer pakken en alle mails te bekijken. Wat leuk om al die positieve reacties en felicitaties te lezen, zelfs van mensen waarvan we niet eens wisten dat ze ons volgen. Ik zeg expres volgen, want het boek is nog niet gesloten. We hebben een paar opties die we door willen nemen. Als het aan mij ligt sturen we de fietsen naar Irun, terwijl we zelf de trein daar naar toe pakken en doen een deel van de kustroute terug nog eens over. Nauwelijks heuvels, maar wel heel mooi. Een andere optie is een paar dagen hier en/of naar de kust doorreizen. Een derde optie is over een paar dagen naar huis vliegen. Eerlijk gezegd, we weten het nog helemaal niet, komt vanzelf vandaag wel in ons op. Ligt ook een beetje aan het weer dat gaat komen.

Uitgeput en met tranen in de ogen lag deze fietser naar huis te bellen dat hij Santiago had bereikt.

Om 11 uur gaan we al naar de kerk. Een uur te vroeg daar zitten is geen punt en we zitten mooi vooraan. Rond half twaalf komt een non ons liedjes leren. Ze heeft een schitterende stem en het is een plezier om daar naar te luisteren. Ook de mis in indrukwekkend, hoewel we alleen het woord pellegrinos opvangen, welk meerdere maken wordt gebruikt. Na de communie wordt het grote wierookvat naar beneden gehaald door zeven sterke mannen. De wierook wordt aangestoken en dan wordt het door die mannen heen en weer gezwaaid door de kerk. Iedereen mag op dat moment fotograferen. Het laat een diepe indruk achter bij iedereen, wat zelfs de foto’s denk ik niet tot uitdrukking kunnen brengen.

Ook hier spreekt het beeld voor zichzelf; zij zijn er

Tijdens het rondlopen daarna krijg ik van Wiel een klein gouden schelpje voor aan mijn ketting met kruisje. Rond drie uur komt er een sms van Frans en Inigo. We ontmoeten elkaar rond 5 uur voor de kathedraal. Op een terrasje worden de verhalen van de laatste dagen uitgewisseld met twee liter versgemaakte Sangria. Wat is dat lekker met al dat fruit en die wijn er in. Ik ben niet gewend te drinken, maar de wijn hier in Spanje, en vooral de Sangria smaakt me goed. Het is maar goed dat we na twee uurtjes eerst wat gaan eten, anders was ik beslist voor het eerst na mijn 18^e jaar teut geworden. Het is een heerlijk weerzien met ons vieren. Rond negen uur vanavond nemen we afscheid met een; tot morgen, we zijn alle vier doodmoe.

Bij het in bed stappen steekt er ineens iets scherps in mijn knieholte en laat een flinke kras achter. Het blijkt dat een veer in de matras is gesprongen welke een pijnlijke kras op mijn knieholte achterlaat. De waarnemer van het hotel durft de veer niet af te knijpen met een tang, dus moeten we verkassen naar een andere kamer met vier bedden. Morgen krijgen we dan een nieuwe kamer ter beschikking. Het bed is in ieder geval breder, waardoor Wiel beter kan liggen. Voor mij is het ook bedtijd geworden. De wijn gaat een beetje nawerken en de ogen vallen bijna dicht. Misschien ben ik toch wel een heel klein beetje teut, dus vergeef me als er foutjes in het verhaaltje staan. Welterusten allemaal.

Heerlijke Sangria op een terrasje met Frans en Inigo.

De blijdschap van het binnenkomen straalt er af bij Frans en Inigo

Maar ook bij ons voelt het nog steeds onwezenlijk dat we er zijn.