Dag 44 27-06-2011 van Arzua naar Santiago.

Gisteravond nog een heel diepzinnig gesprek gehad met Andrea, een Braziliaanse die in Oostenrijk woont, haar vriend uit Brazilië en haar vriendin. Voelde me nog steeds niet in orde, maar wilde ook niet de hele avond in mijn eentje op de kamer liggen. Andrea haar man heeft 4 jaar geleden een zwaar ongeluk gehad, is nog steeds gehandicapt en heel boos en verbitterd naar de dronken automobilist, die dit heeft veroorzaakt. Het maakt de relatie erg zwaar voor haar en zij loopt de Camino voor zichzelf, maar ook voor hem. Het is boeiend hoe je steeds weer de redenen en levensverhalen achter de Camino hoort. Ieder heeft zijn eigen verhaal.

Andrea, Braziliaanse die in Oostenrijk woont.

Als je vraagt wat heb jij gevonden Maus, dan moet ik heel eerlijk zeggen; een stuk van mijn diepste ziel die ik had verborgen. Het stuk bitterheid, misschien wel veroorzaakt door de dood van Berry, is verdwenen. Er is ruimte gekomen in mezelf voor nieuwe dingen. Ook het ‘zien’ is veranderd. Er is vrijheid in mezelf gekomen, ik voel me weer waardevol en geliefd. En dat was na de dood van Berry helemaal verdwenen.

Ook bij Wiel merk ik heel duidelijk verandering. Ik ga daar nu niet op in. Hij ligt na een paar biertjes gezellig naast me te snurken. Als hij toestemming geeft kom ik daar later op terug.

Vanmorgen om 8.10 vertrokken. Wiel heeft niet zo goed geslapen, ik heb de halve nacht lopen spoken. Het was in de kamer niet koel te krijgen. Bovendien reed de hele nacht zwaar vrachtverkeer langs. Om 6 uur vertrekt het Italiaanse echtpaar om te wandelen. Zij willen vandaag nog Santiago bereiken. Het Braziliaanse/Oostenrijkse trio vertrekt om 7 uur. Ik lig dan nog steeds in bed, terwijl Wiel al heel enthousiast alles aan het inpakken is. Met moeite kom ik er uit. Al mijn spieren doen zeer, hoort bij de lichte zonnesteek, maar ik heb er wel de hele nacht last van gehad. Inmiddels gaat het snurken van Wiel naast me over in kleine pufjes, terwijl ik lig te schrijven op bed.

De fitheid wordt niet beter als we op de fiets zitten. Integendeel, alles trilt in mijn lichaam en ik heb moeite om vooruit te komen. Wiel besluit de zware kledingzak over te nemen en geeft mij de rugzak, die 4 kilo lichter is, terwijl hij zelf al zware bagage heeft te dragen op de fiets. Normaal is het gewicht eerlijk verdeeld, nu maakt hij het voor mij 4 a 5 kilo lichter.

Het is nog lekker koel. In Touro aangekomen besluiten we toch door te rijden naar Santiago. Het gaat inmiddels een stukje beter met me en de weg is ondanks de vele klims van 7 en 9% heerlijk om te fietsen. Wel zwaar trouwens. De omgeving bestaat uit landbouw en veel druiventeelt, afgewisseld met Eucalyptusbossen. Wiel plukt een blaadje af om er aan te ruiken en geeft het door aan mij. Ik leg het op de fototas en een uur later zit er een grote olieplek in de stof van mijn tasje. Had ik kunnen weten natuurlijk.

De oude vervallen huisjes zijn een plezier om te fotograferen, evenals de verschillende soorten drooghokken. Sommigen hebben zelfs een kruis er op staan, alsof het ergens tegen beschermd moet worden. Nu weet ik dat er enkele dagen geleden ergens in de buurt waar wij waren een heksenfeest werd gehouden om de mensen hiertegen te beschermen. Misschien werkt dit wel net zo. Overal werden toen bloemen boven de deuren gehangen om de heksen buiten de deur te houden. Wiel en ik hebben toen maar een bloem aan ons bed gebonden, wij wilden niet achterblijven bij het bijgeloof.

In Touro is de helft van de eerste batterij al leeg. Maar volgens het boekje was het nog maar 15 kilometer. De praktijk blijkt toch steeds weer anders. Welke fietsenmaker heeft de teller van de schrijver van het boekje afgesteld, vraag ik me wel eens af. De temperatuur is 22 graden en als het zo blijft is het heerlijk fietsen. Even na Rodino gaan we op zoek naar een bakker. Bij het tankstation worden we verwezen naar een supermercado, maar dan moeten we wel weer klimmen naar een hoger gelegen dorp. Het plaatselijke café bezit ernaast een supermarkt, echter brood wordt niet verkocht. We moeten aan de overkant aan een huis bellen. Geen gehoor. Opnieuw twee keer gebeld. Langzaam zie we een vrouw aan de overkant om de hoek komen. Ze loopt in het gras haar schoenen af te vegen. Waarschijnlijk komt ze net uit de koeienstal. De vrouw van de cafebaas maakt heer duidelijk dat we brood nodig hebben. Ze maakt haar deur open en we staan in een hokje van 2x2 mt. met een kleine toonbank waar precies 1 brood in ligt. Dat hebben de engeltjes vast voor ons vastgehouden. Ze is er ook nog spotgoedkoop mee.

De weg weer afgereden en bij de rivier, zittend op een muurtje, eten we brood met dikke plakken ham belegd. Goed zout, maar dat is net wat we nodig hebben. Het was inmiddels half een en de warmte is weer erger geworden, al is er vandaag meer wind, wat het dragelijk maakt. Ondertussen moeten we nog twee beklimmingen doen met 4 lampjes aan van de tweede batterij. We kunnen hier wel kiezen om weer naar de hoofdweg te gaan, een stuk korter, maar akelig rijden wegens de vele vrachtwagens die vlak langs je rijden.

Naarmate de tijd verstreek voelde ik me beter en besloten we definitief door te rijden. De weg is echter langer dan de aangegeven kilometers, het zal niet waar zijn, maar het kan ons niet deren, totdat de laatste heuvel van 9%, vlak voor Santiago, veel langer bleek dan gezegd. We komen nu weer aardig in de problemen met de accu´s en het wordt echt angstig, want de weg door Santiago levert ook nogal wat steile klims op.

Eerst even knuffelen, we hebben het gehaald, dan de foto als bewijs

Om 14.15 staan we voor het bord Santiago. Inmiddels is zelfs Wiel helemaal bezweet. Onderweg had ik nog gevraagd of we niet ergens de batterijen een uurtje op moesten laden. Volgens Wiel zouden de engelen helpen en hoefde ik me geen zorgen te maken, maar zijn zweten bewijst toch het tegendeel. Daar heeft hij normaal nooit last van. Stomverbaasd keek ik hem aan. Ik geloof altijd in hulp van de engelen, maar hij nu ook, was wel heel bijzonder. En het is zo. Precies op het moment dat we bij het hotel komen scheidt de laatste batterij ermee uit. Helemaal leeg. Ik heb echt een groot dankgebed gedaan voor alle hulp onderweg.

Op weg naar het Pelgrimsbureau horen we roepen. Het zijn de meisjes uit Breda, Helga en Marie Louise. Ze feliciteren ons met een dikke knuffel en natuurlijk ook andersom. Voor iedereen, jong of oud, is het een grote prestatie die wordt geleverd. Zij hebben het in 3 jaar gedaan, steeds in hun vakantie en wij hebben het geluk gehad het in 1x te mogen doen.

Op het Pelgrimsbureau geef ik heel trots aan dat we met de elektrische fiets zijn. Prompt krijg ik een heel verhaal over me heen Een boze mijnheer met een Hollands krantenartikel had volgens hun stampei gemaakt over de elektrische fiets en ik moest hem maar duidelijk maken dat het allemaal in orde was gekomen. Het was waarschijnlijk Andre Brouwers van het Genootschap St. Jacob die ze bedoelden. Dus Andre, je hebt een goede indruk achtergelaten. De fietsen werden geaccepteerd en wij kregen onze Compostella. Wiel zijn namen werden in het Latijn geschreven, dus weet niemand wie het is, de mijne waren niet te vertalen. Ze moest hem van mij opnieuw maken, omdat ze mijn meisjesnaam hadden gebruikt en ik de naam van Berry, die ik al bijna 50 jaar gebruik, er op wilde hebben. Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat ik de veroorzaker van alle commotie was geweest over de elektrische fiets, maar zij bleven maar over die boze mijnheer doorpraten.

Met Helga en Marie Louise mee naar hun hotel, waar nog net 1 kamer vrij is. Gedoucht en schoon gewassen verdwijnen we naar het centrum. Eerst naar het bisschoppelijk paleis om de brief van de burgemeester van Landgraaf af te geven. Er wordt nergens opengedaan, maar aan de overzijde waar alle priesters samenkomen wordt beloofd de brief morgen om tien uur af te geven. Wat foto’s gemaakt hier en daar en dan rondom de kathedraal gelopen. Het is vreemd, maar na de dood van Ber ben ik hier 14 dagen geweest. Echter het is allemaal anders en veel kleiner dan ik me kan herinneren.

Rond zeven uur Kebab gegeten en als we in een parkje na lopen te genieten worden we aangeroepen. Het zijn Henk en Annette uit Amsterdam. Twee dagen geleden op de tandem ontmoet en op de site gezet en nu zien we elkaar weer. Zij waren er gisteren al en hadden naar ons uitgekeken. We hadden allebei al een groot biertje gedronken tijdens ons eten, maar er komt bij mij nog een Tinto de Verano bovenop. Dat is wijn met limonade en een schijf sinaasappel. Wiel neemt nog twee biertjes, vandaar dat hij dan weer snurkt, dan weer heerlijk puft of juist weer doodstil ligt, zodat ik even aan hem rammel of hij er nog is. Het is een gezellig uurtje, met natuurlijk de nodige felicitaties en plezier. Nog een leuke foto op het terras en dan is het bedtijd. Ik moet nog schrijven, al voel ik me best een beetje licht in mijn hoofd. Hoop dus niet dat ik al te langdradig ben geweest.

Slaap lekker allemaal en tot morgen. Om 12 uur zitten we met alle binnengekomen pelgrims van vandaag in de kerk. We kunnen dus eerst uitslapen.

Gereden kilometers  55.35   gereden uren 6.20    Gemiddelde snelheid  14.44  km.p. uur.