Saint Martin de ToursVanmorgen vertrokken we met een beetje regen, maar niet de moeite waard om er een regenbroek voor aan te trekken. Die paar druppels op je benen voelt fris aan, want koud is het hier echt niet. Zelfs de nachten zijn niet meer koel. Rond 9.15 u. komen de eerste voorzichtige zonnestralen en prompt de kleine vliegjes, die een echte plaag zijn. In mum van tijd zitten de fietstassen, de gele hoezen en en wij zelf onder die kleine terriërs. Mijn ogen zitten in korte tijd dicht. Een zonnebril die ik had willen kopen had zulk een moeilijke omvang om op te bergen dat ik die op aanraden van Wiel niet had genomen. Hij had gelijk, ik kon hem nergens opbergen. Maar aangezien hij de zijn nooit draagt krijg ik die op mijn neus gepint. Meer bril dan gezicht, maar het beschermt uitstekend.
Hebben gisteravond ontdekt dat we te weinig drinken. Onze huid blijft staan als we deze omhoog trekken op de benen. Vandaag dus het dubbele gedronken. De eerste 15 a 20 km. is het behoorlijk klimmen, allemaal Coubergjes, maar het wordt altijd weer beloond door een heerlijke afdaling die veel te snel voorbij is en een nieuw klim in het vooruitzicht geeft. Daarna wordt het landschap glooiend met lichte heuvels en dalingen. In Vivonne begint de harde wind weer op te spelen en ….., hoe kan het ook anders, altijd tegen ons. We rijden op een luchtgrens, weet geen ander woord ervoor. Links van ons schijnt de zon en rechts van ons is het zwaar bewolkt. Wij rijden precies op die wolkengrens, een heel bijzonder gezicht en nooit eerder meegemaakt.
Ons hotel in MelleHet Heeft vanaf 5 mei niet meer geregend in dit gebeid van Frankrijk en dat is duidelijk te zien. De rijkere boeren sproeien, arme boeren moeten maar afwachten wat het land op gaat brengen. Het koolzaad staat te verdorren op het land, evenals bonen, graan en zelfs het goudgele koren heeft hele gele stengels aan de onderzijde. Maïs en zonnebloemen die zo af en toe wel opkomen en hele stukken waarin het zaad niet eens tot een plantje is ontkiemd door de droogte. Het doet weer denken aan Wil den Hollander: ‘en de boer hij ploegde voort’. Maar op deze manier is er niets te oogsten en te ploegen. Heel triest. Voor ons is het heerlijk rijden. In de middag is het rond de 28 graden.
In Savage eten we op een terrasje ons stokbrood. Zolang je drinken koopt, mag je je eigen brood eten. We hebben veel bekijks, blijkbaar komen er weinig trekkers deze route langs. Een man blijft net zo lang om ons heen draaien tot hij moed heeft verzameld om te vragen waar we vandaan komen en naar toe gaan. Zodra hij alles weet loopt hij het café weer in, verteld zijn verhaal en vertrekt naar huis. We missen op deze route wel de Jacobssticker, maar alles is goed aangegeven en het is hier weer eens een ander landschap.
Dus 10 km en anderhalf uur later toch maar het eerste dure hotel genomen in het centrum. Alles tweehoog de trappen opsjouwen betekent 2x al die trappen op en neer. We fietsen liever 60 km, dan al die trappen opsjouwen en morgen alles er weer af. Het is inmiddels half vijf voor we op orde zijn en in het stadje wat drinken. De restaurantjes en pizzeria gaan pas om zeven uur open en we hebben honger. Terwijl we dan maar liever een bakker zoeken, worden we aangeroepen door een jonge vrouw met twee kinderen in een fietskar. We denken dat ze iets wil vragen en zeggen dat we geen weg weten. Maar dat had ze al begrepen. Ze vroeg of we iets zochten. Ja, de bakker en leggen uit dat de pizzeria nog gesloten is. Tot onze verrassing nodigt ze ons uit in haar huis om spaghetti te komen eten. Wiel twijfelt, maar ik neem de uitnodiging direct aan. Dit was zo spontaan en leuk aangeboden dat het onbeleefd is om af te slaan. We halen eerst de oudste zoon van school en lopen dan naar hun huis. Het is een heel groot huis en ze huren het, omdat ze samen met nog een paar andere stellen een aantal kleine huisjes willen kopen met een gezamenlijke ruimte om te praten en mediteren. Julie is 3 dagen per week lerares aan het plaatselijke Lyceum en Pierre geeft 2 dagen les op een lagere school. Zo hebben ze ook tijd genoeg voor hun drie kinderen.
Er is een grote tuin achter het huis met fruitbomen en kruiden. Een heerlijke speelplaats voor de kinderen. Ik mag foto´s maken terwijl Julie eten maakt. Het is gezellig en we verstaan elkaar goed in het Engels. Als Pierre later thuis komt van school spreekt hij met Wiel Duits, die vindt dat makkelijker, hoewel hij zich best goed red met Engels. Na de koffie en thee brengt Julie ons weer naar het hotel waar we met een omhelzing afscheid nemen. Zij hadden 10 jaar geleden net zoveel gastvrijheid ondervonden toen ze op de fiets rondtrokken en geven datzelfde nu door aan anderen. Ik heb leuke foto´s van ze gemaakt en zal ze straks nog doorsturen. Wat een heerlijke dag. Vanmorgen twijfelde ik of we wel de goede route namen langs de kust. Later besefte ik dat welke route we ook kozen het altijd de goede moest zijn, omdat niets voor niets is in het leven. Dit is het eerste cadeautje op deze route wat we hebben gekregen. Welterusten allemaal en tot morgen.Gereden kilometers 73.17 in 6.15 uur. Gemiddelde snelheid 15.70 km.p. uur.
PS: Het uploaden van foto's kan pas als het artikel geplaatst is, dus zit daar altijd even tijd tussen
nou mam leuk die contacten onderweg, leuke foto s.
BeantwoordenVerwijderenmaar volgens mij word het ook wel weer tijd voor een rustdag. hier was het vandaag ook warm 30 graden.
slaap lekker en morgen weer lekker fit beginnen.
kus dees
ik sluit me helemaal bij Dees aan. denk aan je knieen, ze geven het niet voor niets aan! en inderdaad, de route maakt niet uit, en als je luistert dan wordt vanzelf beloond, in dit geval met een gezin en een heerlijke maaltijd. slaap lekker en tot morgen.
BeantwoordenVerwijderenDiane